PERSONAL – Homo's met Ballen

Mijn heerlijke verblijf in het Spaanse Alicante

Eerder schreef ik al over mijn horror reis naar Alicante, maar nog niet wat ik daar heb gedaan. Mijn maat haalde mij op van het vliegveld, om zo te voorkomen dat mijn reis nog erger werd. Thank god! In deze blogpost neem ik je mee in mijn zon, zee en strand-avontuur in het mooie Alicante.

Dag 1: de verkenning van Castillo de Santa Barbara
In de bus naar ons verblijf vertelde mijn maat voluit over Alicante. Hij heeft daar een eigen plek, dus hij heeft ontzettend veel kennis over de oude havenstad die nu een echte toeristenattractie wordt. Nadat ik mijn koffer uitpakte in White Loft Alicante, gingen we brunchen bij Santa Gloria. Het viel me meteen op dat Alicante ook wel een city of gays is (hier later mee over). Een gay koppel lunchten op dat moment ook. Daarna besloten we naar Castillo de Santa Barbara te gaan, een kasteel in de stad. Alleen waren we totaal onvoorbereid. Het was best een intensieve klim. We hadden geen water of sportschoenen meegenomen. Er was zelfs een gay (obviously) die deze klim gebruikte als sportoefening! Zelfs hij gaf toe dat hij het had onderschat. Na het ronddwalen op de top en genoten te hebben van het uitzicht, zagen we het lunch-koppel weer. Daarna streken we neer op het terras op het kasteel voor een welverdiend, koud wijntje. Natuurlijk was daar het lunch-koppel weer. Vier zielen, één geaardheid, één gedachte.

Op de top van de Castillo de Santa Barbara

Dag 2: Castillo De San Fernando en de haven
Op dag twee bereidden we ons voor op een nieuwe klim, alleen was deze makkelijker. Castillo De San Fernando was minder indrukwekkend maar niet minder leuk. Nadat we Instagram foto’s maakten, gingen we terug naar het strand. We aten broodjes met onze voeten in het zand en zaten daarna bij de beachbar SOHO met een G&T in de hand. Tot slot maakten we nog een rondje over de haven van Alicante.

Eenmaal terug in de loft huurden we een auto voor de volgende dag en keken we een Netflix-serie voor het slapen gaan.

Dag 3: Mini roadtrip door Spanje
Al vroeg in de ochtend haalden we de huurauto op. We vertrokken naar Villajoyosa. Het Curaçao van de Spaanse kust. Daar is een strand met prachtige palmbomen (foto bovenaan de blogpost) en gekleurde huisjes. Ideaal voor een stranddag in een andere omgeving.
Vervolgens reden we naar een afgelegen strandje. Daarvoor moesten we wel eerst langs een cruising area rijden. Daarna verkenden we de rotsen en keken we uit over de eindeloze zee.

De eindeloze zee van het Alicante strandje

Na genoeg vitamine D, vertrokken we richting Valencia. Zo’n stad in de buurt die je gehad moet hebben. Ik had het eerlijk gezegd liever overgeslagen. De futuristische kunstwerken spraken mij niet erg aan en ik miste de kust. Ook de kastelen met uitzicht vond ik leuker. Je klimt naar boven om dan van het uitzicht te genieten. Dat voelde meer als een activiteit dan de gesloten gebouwen van Valencia bewonderen. Wat wel aanrader was, was restaurant Voltereta. Een tentje dat je meeneemt in de sfeer van Bali. Het is lekker, betaalbaar en instagrammable.

Dag 4: Beach day & cocktails
Na een work-out in de zon, childen we op het strand. We bleven in de buurt van de outdoor gym, wat zorgde voor leuk, mannelijk uitzicht. Toen het afkoelde rond 4 uur, liepen we terug naar de loft. We fristen ons op en gingen uit eten bij Funky Chicken. We namen een dessert van het bekende La Polleria, oftewel piemelvorige wafels met chocolade #aanrader. We sloten de laatste avond af met cocktails bij het chique El Portal, also #aanrader.

De volgende dag liet ik mijn maat achter in de zon en vertrok ik naar het koude Eindhoven. De terugreis ging gelukkig net zo chill als mijn verblijf in Alicante.

Mijn horror reis naar Alicante

Vorige maand besloot ik mijn beste vriend op te zoeken in Alicante. Dit was voor het eerst dat ik alles alleen moest regelen en doen, dus voor mij was dat best spannend. Tijdens de reis ging zoveel mis, dat ik dacht what did I do that was unchristian? Ik ben er nog steeds niet achter. Ik maakte die dag zoveel drama mee, dat ik op het einde besloot mijn avontuur te bundelen in een blogpost. Dan is alle stress niet voor niets geweest.

De start
Met mijn rugtas om mijn schouder en mijn koffer in de hand, liep ik naar Eindhoven Centraal. Mijn vriend kon mij niet wegbrengen naar het vliegveld maar gelukkig reden er bussen. Zo erg was het lopen dus niet. De bus ging elke vijf minuten, dus toen ik aankwam kon ik meteen instappen. De buschauffeur sloot direct de deur. Wat hij niet had gezien, is dat ik nog een rugtas droeg. Mijn rugtas kwam klem te zitten tussen de deur. Super irritant, maar ik liet me niet van de wijs brengen. Ik ging naar de zon en niets hield mij nog tegen. Dacht ik tenminste.

De vlucht
Na de check-in, wachtte ik rustig tot mijn gatenummer op het scherm verscheen. Na drie kwartier werd het cijfer maar niet zichtbaar. De stress nam langzaam toe. Binnen tien minuten bij de juiste gate zijn, is erg ambitieus. Vlak daarna werd de vlucht naar Malaga gecanceld door de mist. Aangezien het allemaal zo lang duurde, appte ik mijn maat. Ik had mijn bericht nog maar net verstuurd toen ook mijn vlucht werd geannuleerd. Shit!

Ik ging terug naar de hal met mijn spullen. Daar vormde zich een lange rij voor de balies van de vliegtuigmaatschappijen. Intussen waren mijn maat en ik aan het bellen, om een plan B op te zetten. Vanuit Alicante zocht hij andere vluchten op, die niet vertrokken vanaf Eindhoven Airport. Düsseldorf was een oplossing, maar dan moest ik meteen vertrekken met een auto. Mijn vriend had geen tijd om mij weg te brengen naar het vliegveld dus laat staan naar een plaats in Duitsland. Ik verliet het vliegveld en ging terug naar het station.

Verbinding verbroken
In de koude stationshal stond ik voor twee keuzes. De volgende dag een ochtendvlucht vanuit Amsterdam of Brussel. In de gekozen plek moest ook een hotel geregeld worden. Het liefste wilde ik vanuit Amsterdam vertrekken, dat was bekend terrein. Mijn vliegtuigmaatschappij maakte mooi gebruik van de gecancelde vlucht en verdubbelde de prijs (€234!) van het Amsterdamse ticket. Thank you Transavia! Het Belgische ticket behield dezelfde, goedkope prijs. Alleen kon ik niet met de trein naar Brussel Airport vanwege een aanrijding tussen Tilburg en Breda. Deze verbinding is blijkbaar noodzakelijk om naar Brussel te reizen vanaf Eindhoven.

Het ticket met een fout
Na een welverdiende eetpauze en een overleg, was het plan om eerst naar Brussel te gaan en daar het ticket te boeken. Het zou zonde van het geld zijn als ik het ticket eerste boekte, maar daarna niet in Brussel terecht kwam. Inmiddels was het Tilburg-Breda-trein-issue opgelost. De tijd begon te dringen, want de batterij van mijn telefoon liep langzaam leeg van het bellen en online tickets checken.

In de trein naar Tilburg laadde ik mijn telefoon op en kocht ik een treinkaartje voor Brussel Airport. Eenmaal in Breda had ik maar een paar minuten om over te stappen. Ik rende vliegensvlug de internationale trein in. Medewerkers van de trein verzekerden mij dat ik niet hoefde in te checken met mijn internationale kaartje. Ik wilde niet halverwege de trein uitgezet worden.
Toen de conducteur eraan kwam, toonde ik meteen mijn ticket. Tijdens het scannen verscheen een frons op het voorhoofd van de conducteur. Er was iets mis met mijn treinkaartje. Natuurlijk, dit kon er ook nog wel bij! Aan het online treinkaartje was te zien, dat ik netjes had betaald. Godzijdank kwam een collega van de conducteur helpen en hij scande opnieuw mijn ticket. Toen het probleem was opgelost, zuchtte ik opgelucht.

De allerlaatste bus
Vanuit Brussel Airport moest ik nog met de bus naar mijn hotel. Mijn maat had vanuit Alicante al een verblijf geregeld. Ik snelde naar het busstation buiten het gebouw. Daar moest ik op perron A zijn. Vanaf dit punt ging de laatste bus naar mijn hotel. Twee andere reizigers stonden ook al op deze bus te wachten. Binnen een paar minuten reed een bus perron A op. De digitale borden binnen de bus veranderde naar het busnummer dat ik nodig had. Eindelijk! Ik kon wel even een ritje van rust gebruiken. Nog voordat iemand in kon stappen, reed de bus door. Het was half elf ‘s avonds en ik hoopte dat het ongeluk over was. Nee, het ging gewoon door.

Alleen de vlucht nog
Een taxichauffeur kwam naar me toe en vroeg of ik een rit kon gebruiken. Nu de bussen niet meer reden, accepteerde ik graag zijn aanbod. Ik kon alleen nog maar denken aan het feit dat ik op een net, opgemaakt bed ging slapen. Eenmaal rustig op mijn hotelkamer besloot nog één ding mis te gaan.

Ik boekte mijn vlucht en kreeg alle benodigdheden in mijn mailbox. Alleen de boardingpass was niet te openen. Elke app waarmee het bestand geopend kon worden, gaf de melding dat het document beschadigd was. Ik kon bijna huilen na alle gebeurtenissen. Ontzettend graag wilde ik voorbereid op reis gaan. Ik wilde niet in onzekerheid zitten vanwege een boardingpass die ik op het vliegveld moest afdrukken. Gelukkig was de receptionist van het hotel nog aanwezig. Hij vertelde mij dat het vaker voorkomt dat reizigers bestanden niet open krijgen. Na wat pogingen vanuit zijn kant, bleef de boardingpass onzichtbaar. Moedeloos ging ik terug naar mijn kamer waar ik nog van alles probeerde. Na een uur lang doorbijten, lukte het mij om het bestand te openen, zodat uitgerust aan mijn reis kon beginnen. Ik had nog nooit zó lekker geslapen.

Wil je weten hoe het verblijf in Alicante was? Lees dan de blogpost Mijn heerlijke verblijf in het Spaanse Alicante.

Mijn vakantie in Caen

Inmiddels ben ik al even terug uit het Franse Caen. Ik ben een weekje weggeweest samen met mijn twee collega’s Stein en Francy. Ook de zoon van Francy ging mee op pad. Het spontane idee om op vakantie te gaan begon nadat Stein vertelde over de gebeurtenissen in Normandië. Ik had geen idee wat daar gebeurd was, dus een bezoekje aan die Franse streek was broodnodig. Net als de ontspanning waar we aan toe waren. Na een lange zoektocht naar het perfecte huisje, was onze vakantie in Caen geboekt.

Dag 1: Vertrek richting Frankrijk
We wilden niet in de file belanden en ook niet rondrijden terwijl de felle zon scheen. Dus we vertrokken om 3 uur ‘s nachts. Precies wat elke familie doet om naar een Europese vakantiebestemming te gaan. Voor mij was dit nieuw. Ik ben alleen ooit eens om 1 uur ‘s nachts uit mijn bed gekomen voor een vliegreis. Het vroege opstaan bleek een goed idee want de zon begon rond 11 uur ‘s ochtends al aardig te schijnen. Rond 1 uur bereikten we onze bestemming: een Airbnb in Caen. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt, zijn we boodschappen gaan doen. Dit was een mooie gelegenheid om rustig het centrum van Caen te verkennen. Na het eten maakten we een planning voor de komende dagen, speelden we het spel Mister X en dronken we heerlijke rosé.

Dag 2: Van strand naar cultuur
Tijdens ons verblijf was het gelukkig niet de hele tijd zo plakkerig warm. Er zaten gelukkig een aantal verkoelende dagen bij. Ideaal weer om toeristische trekpleisters te bezichtigen. Op dag 2 wilden we naar het strand. We lagen net 5 minuten op het strand, toen het ineens begon te regenen. Vreselijk. Door de plotselinge omslag van het weer maakten we er een cultuurdag van. We bezochten de Pegasusbrug. De herverovering van de brug speelden een belangrijke rol tijdens D-Day in 1944. Daarna gingen we terug naar Caen om de barbeque aan te steken.

Dag 3: Wat gebeurde er tijdens D-Day?
Het was tijd voor geschiedenis. We bezochten het Herdenkingsmuseum in Caen. Dit was een erg indrukwekkend museum. Van de opkomst van Hitler tot het succes achter operatie D-Day. Het wordt allemaal uitgelegd in video’s, foto’s, tekst en voorwerpen.
Zelfs het koffertje dat Hitler tijdens zijn vlucht had gepakt, was tentoongesteld. Heel bizar dat zijn spullen zo dichtbij lagen. Na het museum vertrokken we naar de Amerikaanse begraafplaats. Door corona kon je niet langs de graven lopen maar het aanzicht van zoveel stenen kruizen was overweldigend. Zoveel omgekomen soldaten! Daarna gingen we naar Omaha beach. Op dat strand zijn de meeste soldaten omgekomen. Mensen lagen daar nu in alle vrijheid te genieten van de zon. Een onwerkelijk idee. Als laatste zagen we Point Du Hoc (een foto hiervan zie je bovenaan deze blogpost). Op deze plek hadden de Duitsers kazematten gebouwd, die daar deels nog steeds te zien zijn.

Dag 4: Mont Saint Michel
Na best lang rijden, kwamen we aan bij het werelderfgoed Mont Saint Michel. Tenminste dat denk je als je daar aankomt. Het is zo lang lopen dat er busjes zijn geregeld voor toeristen. De wachtrijen voor deze busjes waren lang dus wij besloten te lopen. We bezochten een kerk, een begraafplaats en genoten van het verrijkende uitzicht dat het eilandje ons bood. Mont Saint Michel is een ontzettend mooi plek maar het was ook erg druk. Gelukkig was een mondkapje dragen verplicht want niemand kon 1 meter afstand houden in het kleine dorpje (In Frankrijk was anderhalve meter niet nodig). Om nog hoger te komen, moest je betalen en ook daarvoor was ook een lange rij. Geduld hadden we niet dus we besloten het drukke Mont Saint Michel te laten voor wat het is.

Dag 5, 6 & 7: Pittoreske plaatsjes rondom Caen
De hele week hadden we best wel wat uren in de auto doorgebracht. In het weekend bleven we daarom rondom Caen. Op dag 5 genoten we van het weer en bezochten we andere, pittoreske kustplaatsjes zoals Luc Su Mer. Op dag 6 gingen we naar het strand waar we een kleine krab vonden. Daarna dwaalden we rond in het centrum van Deauville. In het centrum van Deauville bevinden zich allerlei luxe merken zoals Louis Vuitton en Louboutin. Ideaal om te zien wat je had kunnen kopen als je meer geld had.
De dag voor vertrek bezochten we Château Caen en de abdijkerk van st. Stephen. Château Caen lijkt vanuit de buitenkant een mooi en kolossaal bouwwerk. Eenmaal binnen is er niet veel van over. De abdijkerk is veel boeiender om te bezoeken. Hier ligt namelijk Willem de Veroveraar begraven.

Ga jij naar Normandië?
De vakantie was voor mij erg ontspannend. Ik heb echt genoten van het uitwaaien en zonnen op de Franse stranden. Daarnaast weet ik nu veel meer over het einde van De Tweede Wereldoorlog en over operatie D-Day.
De aanraders van onze trip vind ik de Pegasusbrug, het herdenkingsmuseum, de Amerikaanse begraafplaats en Point Du Hoc. Ook Omaha Beach is leuk om naartoe te gaan tijdens een zonnige dag. Mont Saint Michel is interessant maar pas als corona is overgewaaid. Ik raad je aan om Château Caen alleen te bezoeken als je in de buurt bent. Van buiten lijkt het veel mooier dan dat het is. De abdijkerk van st. Stephen daarentegen wel leuk om te bezoeken!

Hoe was jouw vakantie dit jaar?

Open minded

Een aantal jaar geleden zette ik met mijn onschuldige gedachten ‘open minded’ in mijn Grindr-bio. Ik bedoelde hiermee dat ik open sta voor nieuwe ideeën en niet snel een oordeel heb over iets of iemand. De andere Grindr-gebruikers pakten dit anders op. Zo had iemand als openingszin of ik open stond voor chemseks. Toen ik daarop ‘nee’ en ‘waarom vraag je dat?’ antwoordde, verwees hij mij naar mijn bio. Daarna deletete ik ‘open minded’.

Dat Grindr-gays andere gedachten hebben bij ‘open minded’, kan ik hen niet kwalijk nemen. Toch hoop ik wel dat zij naast dirty minded ook ruimdenkend zijn. In de tijd dat minderheidsgroepen nog steeds gediscrimineerd worden, is ruimdenkend zijn belangrijk. Het zorgt ervoor dat je aannames kan weerleggen en niet (meteen) afgaat op jouw intuïtie of onderbuikgevoel.
Laatst was ik in gesprek met een vriendin. Ik vertelde haar dat onze hersenen altijd op zoek zijn naar herkenbare punten in situaties en mensen. Zo kunnen we dreigend gevaar afwenden en onbekende mensen inschatten.
Een man met vrouwelijke eigenschappen past in het hokje ‘gay’. Presenteren voor een groep mensen brengt altijd spanning met zich mee. Een blonde vrouw in een kort rokje en een strakke crop-top past in het hokje ‘slet’. Dit zijn de eerste gedachten die kunnen oppoppen in het brein. Door slechts één herkenningspunt waar te nemen, kunnen onze hersenen andere associaties eraan toevoegen. Deze associaties hebben we eerder al eens waargenomen waardoor het brein de persoon of situatie als herkenbaar kan beschouwen. Alleen deze kloppen lang niet altijd.

De gedachten die meteen door je hoofd gaan, zijn de snelle gedachten. Hier denk je niet bewust over na. Volgens nobelprijswinnaar Daniel Kahneman horen de snelle gedachten bij systeem 1. De gedachten waarbij je actief moet nadenken werken anders. Met deze actieve gedachten kun je de aannames van de snelle gedachten weerleggen. Dit deel van het brein noemt Kahneman systeem 2. De blonde vrouw heeft niets verteld over haar bedpartners, dus op basis van haar uiterlijk kun je niet bepalen of zij daadwerkelijk een slet is. Nadat je hebt gepresenteerd, was de situatie eigenlijk helemaal niet zo spannend. Toch zal systeem 1 je altijd vertellen dat presenteren spannend is. De eerste, veroordelende gedachten uit systeem 1 zal niemand kunnen afleren. Wel kun je altijd over deze gedachten nadenken met systeem 2. Ik denk dat dat veel zegt over hoe je bent als persoon. Ga je af op aannames en vooroordelen? Of denk je na over jouw eerste gedachten?

Toen ik mijn vriendin dit had uitgelegd, vroeg ze of ik deze gedachtegang had geleerd tijdens mijn Communicatie-opleiding. Ik vond dit best gek omdat ik daar alleen maar leerde over bedrijfscommunicatie en niet hoe je zou moeten nadenken. Als scholen aan kinderen leren om voorzichtig te zijn met hun eerste gedachten dan zou de wereld een stuk ruimdenkender en positiever zijn.

Homo’s die zich beter voelen dan andere homo’s

Vorige maand werd een vriend dertig jaar. Hij organiseerde een feestje waarbij vrienden, familie en werknemers aanwezig waren. Doordat ik eerst moest werken, kwam ik later. Ik kwam binnen toen een zangeres midden in haar nummer zat. Na het optreden zocht ik mijn maat op. Ik kuste hem op zijn wang en feliciteerde hem met zijn gloednieuwe levensjaar. Daarna zocht ik onze gemeenschappelijke vrienden.

Wat heb jij nu aan?
Zoals dat gaat op verjaardagen praatte ik bij met vrienden die ik al een tijdje niet gezien had. Nadat de cocktails rijkelijk vloeiden en iedereen wel een paar biertjes en snacks op had, viel mij op dat één van die gemeenschappelijke vrienden een afwijkende broek droeg. Ik vond het model niet bij hem passen en dat model zag ik ook nergens meer. Het was een jeans met opvallende rode, witte en gele stiksels. Van die jeans die waarschijnlijk een paar jaar geleden heel hip was. Op het moment dat ik zijn broek bekeek, ging een andere vriend de broek ook bekijken en maakte meteen een gevatte opmerking. Vervolgens kwam een slappe verdediging van de broekdrager: ‘Ik heb helemaal geen verstand van kleding. Dat is ook helemaal niet mijn ding. Dat laat ik lekker aan jullie over.’

Internalized homophobia
Dat soort opmerkingen hoor ik de laatste tijd vaker van homo’s. Het komt over alsof bezig zijn met uiterlijk en kleding éxtra gay is. Dat is volgens dit soort homo’s extra vrouwelijk. En ondanks dat dit soort mannen homo zijn, willen ze nog steeds aangezien worden voor een heteroman.
Met bier, vlees en alleen zonder een liefde voor tieten. En ook zonder fashionsense. Daar zijn ze dan ook nog trots op. Het in huis halen van een lelijke broek is namelijk mannelijk.
Dit is ongeveer hetzelfde als je over een hetero man zegt, dat hij metroseksueel is. Sommige hetero mannen schieten meteen de verdediging in, metro zijn ze totaal niet. Terwijl bijna elke man nu wel een metroman is. Iedereen gebruikt parfum en perfectioneert zijn haar.
Dat homomannen het liefst aangezien worden voor hetero’s is gewoon een vorm van internalized homophobia. Dat betekent dat een gay persoon, gay zijn als iets slechts ziet.

Veel homomannen zijn opgevoed met het idee dat hetero’s de norm zijn. Hierdoor denken zij sterk in het onderscheidt tussen vrouw en man. Vrouwelijke eigenschappen vermijden zij liever want ze zijn immers al ‘minder man’ omdat zij homoseksueel zijn. Dus echt nadenken over een outfit willen zij niet. Stel je voor, iemand ziet meteen dat je homo bent?
Om dan nog maar te zwijgen over andere vrouwelijke eigenschappen waar zij zich ook ondergeschikt voor vinden zoals poetsen of koken. Alle genders moeten toch leren koken want anders kan niemand overleven?

Als je geen verstand van kleding hebt, vraag iemand mee die er wel verstand van heeft. Of vraag een medewerker om hulp. Leer jezelf kwetsbaar opstellen. Dat is pas stoer.

Even offline

Een week geleden was ik uit eten met mijn vriend. Een paar uur daarvoor had ik een Instagramfoto gepost en natuurlijk wil je dan op de hoogte blijven van de likes en de reacties. Om mijn telefoon van het tafeltje te verbannen, daagde hij mij uit om mijn telefoon niet te gebruiken tijdens het etentje.
Normaal gesproken reageer ik meteen als ik een reactie krijg op mijn foto. Dit keer ging dat dus niet. Ik ging de uitdaging aan, dus liet die ontwenningsverschijnselen maar komen!

Disconnected
Terwijl de likes binnen kwamen, zette ik mijn telefoon op vliegtuigstand. Zo kom ik ook niet in de verleiding om te checken of ik berichten heb. In het begin van de avond ging dit goed. Ik keek praktisch niet op mijn telefoon.
Tijdens het eten kwamen verschillende mensen binnen gelopen. Sommigen kwamen voor een diner, een borrelhapje of alleen voor een drankje. Voor mij zag ik twee meisjes thee bestellen en zodra het gebracht was, foto’s maken voor hun Instagram- of Snapchatstories.
Dat had ik ook kunnen zijn. Op zulke momenten zou ik ook mijn telefoon pakken zodat ik de buitenwereld kan laten zien dat ik niet moederziel alleen thuis op de bank zit met een Netflix-film.
Daarna kwamen twee jongens binnen. Deze gasten bestelden allebei een biertje en pakten daarna ook hun smartphones. Wat een gezelligheid allemaal!
Vanuit mijn perspectief zag het er anders uit. Alsof je met elkaar afspreekt, de stad in gaat om vervolgens met andere mensen te praten via je telefoon. Hoe raar is dat. Er zit een persoon voor je waarmee je graag tijd spendeert maar vervolgens sluit je jezelf af. En dat allemaal voor pop-uppende notificaties of een statusupdate van een ex-collega. Lekker belangrijk.
Tijdens het na borrelen hoorde ik een leuk nummer, maar door de uitdaging kon ik niet via de Shazam-app checken welk nummer dit was. Gelukkig kon ik ook nog lekker offline vragen aan de barmedewerker hoe het nummer heette. Deze keek daar niet vreemd van op, wat ik misschien in een wereld vol muziekapps, wel verwachtte.

Bitmoji met eten — Foto door Toa Heftiba | Unsplash

Reconnected
Later op de avond had ik mijn telefoon nodig. Ik wilde laten zien dat Jason Statham niet begin veertig was, maar ouder (hij is overigens 51 jaar). Thanks Google!
Hierna besloot ik dat de uitdaging voorbij was. Ik wilde reageren op de appjes, DMS en comments.
Een vriendin vroeg aan mij of ik voor haar een caption kon bedenken voor haar Instagramfoto. Iemand in mijn DMs stuurde al meerdere berichten omdat ik niet reageerde. Als kers op de taart zei een maat van mij dat ik wel even op zijn comment moest reageren.
Ik reageerde op de comments en appte de vrienden met de mededeling dat ik aan het eten was buiten de deur, waardoor ik niet meteen kon reageren. Iedereen reageerde eigenlijk hetzelfde. Vol begrip.
De uitdaging
Dat altijd en overal bereikbaar zijn is onzin. Iedereen wil aandacht. Meteen een reactie als je iets verstuurt, alsof we allemaal een bedrijf zijn met een webshop die 24/7 open is. Ik maak mij daar zelf ook schuldig aan. Ik ben écht iemand zonder geduld. Ik stuur gewoon wat extra berichten om de aandacht te trekken. Lange leve de trilfunctie.
Na dit etentje, had ik nog een ander etentje waarbij iemand telkens op zijn telefoon zat. Iedereen irriteerden zich een beetje aan het feit dat hij telkens zat te appen. Hij sloot zich daardoor af waardoor hij niet meer deelnam aan het gesprek.
Nu ik deze twee etentjes door kan komen zonder op mijn telefoon te kijken, moet het mij ook lukken om af en toe afstand van mijn smartphone te doen. Niet iedereen heeft de tijd om altijd maar beschikbaar te zijn.
Als ik ergens achter ben gekomen dan is het wel dat de grens tussen ‘even op je smartphone zitten’ en ‘irritatie opwekken omdat je niet voldoende deelneemt aan het gesprek’, die is flinterdun.

Mijn coming-out verhaal

Het is vandaag 11 oktober, zoals je misschien al had gezien in je agenda. Of door Facebook, Instagram of Twitter te openen. Overal zie je weer regenboogkleuren tevoorschijn komen in de grauwe maand oktober. Dat allemaal dankzij Coming Out Day! Ter ere van deze kleurrijke dag, wil ik mijn coming-out met jou delen.

8 jaar geleden..
Ik sta zelf even perplex omdat het zo lang geleden is. Toen ik uit de kast kwam was ik net 16 jaar geworden. Daarvoor twijfelde ik al langere tijd aan mijn geaardheid. Ik wist zeker dat ik niet helemaal hetero was. Biseksueel of homoseksueel moest ik zijn. Voor mijn omgeving was het duidelijk dat ik buiten het kader ‘heteroseksueel’ viel.
Alleen ik was dus nog nooit verliefd geweest op een jongen, dat wilde ik afwachten voordat ik uit de kast kwam. Stel je voor, heb je tegen iedereen gezegd dat je gay bent, moet je alles terugdraaien omdat je biseksueel bent. Awkward! Later in mijn struggle periode werd ik verliefd op een teamgenoot van mijn sportclub.

Bitmoji komt uit de kast — Photo by Toni Reed | Unsplash

Het perfecte moment
Ik bezocht stiekem wat websites om hier meer informatie over te lezen. Ik wilde ervaringen van anderen lezen en leren hoe zij dit hadden aangepakt.
In die tijd wilde ik samen met een goede vriendin vakantiewerk doen bij een verzorgingstehuis. Zij had al ervaring daar, maar ik nog niet. Samen fietsten we richting het verzorgingstehuis om een formulier in te vullen. We hadden het over verschillende tieneronderwerpen: tv-series, medescholieren, uitgaan en verliefdheden.
Ze wilde weten of ik verliefd was op iemand. Ik hield vol dat ik dat niet was, maar zij kende mij al langer en wist precies wanneer ik loog. Ze vroeg door en ik zei dat ik het na het inleveren van de formulieren zou vertellen. Ik was bloednerveus. Was dit het perfecte moment? Wat als ze ineens boos wordt in dat bejaardentehuis? Ik had het nog weten uit te stellen waardoor ik het pas bij terugkomst vertelde.
Terwijl medescholieren al in de gaten hadden dat ik niet hetero was, was dit voor haar een schok. Ik had altijd volgehouden wél hetero te zijn dus zij vertrouwde mij daarop. De arme schat. Daarna hebben we in een speeltuintje erover gepraat en ze accepteerde wie ik was.

‘Ik moet je nog iets vertellen’
Het voelde goed om mijn geheim te delen. Alleen moest ik het nog tegen een heleboel andere mensen vertellen. Had ik daar zin in? Nee. Kon ik het op Facebook zetten zodat dat iedereen het tegelijk wist? Dat vond ik te veel aandacht trekken, dus dat wilde ik niet doen.
Ik leerde een leuke jongen kennen en vond dat ik dat aan mijn ouders moest vertellen. Dat er geen perfect moment was om zoiets te vertellen, kreeg ik wel in de gaten. Ik wilde het meerdere malen vertellen, maar telkens zei een stemmetje in mijn hoofd dat dit niet het juiste moment was. Maar ik moest het wel vertellen. Dus ik besloot het te zeggen tegen mijn moeder toen ik in bed lag. Ze kwam nog even praten over de dag en toen ze mijn slaapkamer uit wilde lopen, gooide ik het eruit. Ze was teleurgesteld want ze kreeg nu geen kleinkinderen van mij. Van deze reactie schrok ik even. Het ging nu over mij, niet over haar. Mijn moeder vertelde het met toestemming van mij, tegen mijn vader en mijn oudere broer.
Een paar dagen later gingen we op vakantie. Het nieuwtje moest nog even verder besproken worden. In het nieuws lijkt het alsof homo’s geen makkelijk leven hebben. Ze worden in elkaar geslagen, staan halfnaakt te dansen op boten en worden gediscrimineerd. Om mijn leven een stuk makkelijker te laten verlopen stelden mijn ouders voor om het geheim te houden tot mijn achttiende of gewoon als hetero door het leven te gaan. Ik zag dit idee totaal niet zitten. Mijn omgeving zou daar echt niet in trappen. Zij wisten al eerder dat ik gay was, voordat ik het zelf wist. Ik zag dat totaal niet zitten en stemde daar niet mee in.

Bitmoji met appel en regenboog — Photo by Simon John-McHaffie | Unsplash

Hot gossip
Ik was door de zure appel heen. De belangrijkste personen in mijn leven accepteerden mij. In die periode daarna vertelde ik het aan een aantal vrienden. Na twee weken hield ik hiermee op.
Ik wilde niet meer persoonlijk tegen elk persoon zeggen op welk geslacht ik val. Hetero’s hoeven ook niet hun geaardheid te bevestigen, dus waarom zou ik dit wel moeten doen?
Bovendien dacht ik, dat zo’n coming-out wel snel opgepikt werd in het roddelcircuit. Dat bleek ook zo te zijn. Ik hoorde op school mensen roddelen over mij terwijl ik in de buurt stond. Al was dat niet eens negatief. Ik kreeg alleen maar positieve reacties, zelfs achter mijn rug om.

8 jaar later
Nu in 2019, voel ik mij veel vrijer om te zijn wie ik ben. Gisteren kwam ik dit plaatje tegen van What’s Up Je Boterham. Als je nog steeds aanneemt dat iedereen hetero is, well you got a big storm coming. Desondanks vind ik wel goed dat Coming Out Day bestaat. Het is goed dat de rest van de wereld ziet dat de andere rest van de wereld LHBTI+ is.

Reality TV goes wild

Deze blogpost gaat helaas niet over de gayversie van Temptation Island. Deze blogpost gaat over een disaster stapavond. Een paar weken geleden ging ik samen met een maat stappen. Om de avond te beginnen spraken wij af bij hem thuis. We hadden goede gesprekken, keken Youtube video’s via de televisie en dronken biertjes voordat we naar de stad gingen. We hadden zin om te drinken en te dansen. Totdat er ineens roet in het eten werd gestrooid. Waarbij ik misschien zelf begon met strooien.

9 uur
De start van de avond was zoals altijd gezellig. We hadden het vooral over onze hoogte- en dieptepunten van die week. Daarnaast bespraken we (zoals iedere gay wel doet met vrienden) Grindr-profielen, Instagram hotties en Instagram fails. We lachten, dronken biertjes en keken een aflevering van Rupaul’s Drag Race. It was all fun and games. Toen de klok half 1 sloeg, wilden we richting de stad gaan.
Overigens vind ik het echt absurd waarom iedereen altijd zo laat komt. Het zou ontzettend chill zijn als het uitgaan wat eerder begon, zodat ik om 1 uur weer naar huis kan gaan om daarna te genieten van de volgende weekenddag. Maar dat terzijde. Olivier (dat is overigens niet zijn echte naam) en ik verlieten zijn appartementencomplex.

Bitmoji kijkt in tas — Photo by Keagan Henman | Unsplash

Half 1
De in- en uitgang van het gebouw heeft een plafond die felle lampen op je richt. Naast de ingang van het gebouw staan twee muren die volledig bestaan uit glas. Deze ramen maken deel uit van andere appartementen. Dit is informatie die later in dit verhaal van pas komt.
We liepen naar buiten en stonden op een rustige plek. Ik had al een aantal biertjes op en zag ineens een verlaten sporttas staan. Een zwarte tas met daarop een onbekende merknaam in witte letters. In mijn aangeschoten bui zette ik een stap richting de tas.
‘We moeten kijken wat erin zit’, zei ik tegen Olivier terwijl ik keek of de kust veilig was.
Aangezien ik aangeschoten was, keek ik snel. Er stonden verlaten auto’s tegenover, verder was niemand te zien.
‘Nee’, zei hij verstandig. ‘We moeten gaan.’
Where is the fun in that? Aangeschoten-ik negeerde dit verstandige plan. Ik heb een blog dat Homo’s met Ballen heet dus ik kon best even in die tas kijken.

2 minuten later
Het ging allemaal best snel. Ik zat inmiddels gehurkt bij de sporttas die niet dichtgeritst was. Ik had overigens geen intentie om iets te jatten. Na het checken van de tas, wilde ik gewoon gaan stappen. Om dan iets te pakken wat ik dan terug naar binnen moest brengen was een no-go. Ook wilde ik het niet meenemen naar de stad want dat zou niet erg slim zijn. In de tas zat een jasje met een legerprint en een grijze denim broek. Er zat ook iets opvallends in: een Cosmopolitan goodiebox. Ik had nog nooit zo’n goodiebox gezien en wilde weten wat erin zat.
Totdat ik iemand keihard ‘DIEFSTAL!’ hoorde roepen. Ik schrok op. Ik keek de sporttaseigenaar blijkbaar recht in zijn ogen aan.
Als sporttaseigenaar kun je twee doen in zo’n situatie:
– Rustig blijven en vragen wat ik aan het doen ben
– Op de dief afrennen en aanvallend overkomen.
De eigenaar koos het laatste en rende recht op mij af.
Ik herkende hem meteen van een televisieprogramma en wist dat het een agressieve kerel was. Ik zette het dus ook op een rennen maar wel recht op hem af. Ik zat namelijk in een hoek.
Doordat ik zijn kant op rende, stopte hij en bleef hij even staan. Op dat moment glipte ik langs hem heen. Hij riep nog steeds het woord ‘diefstal’ en ik riep dat ik onschuldig was. Niet veel later had hij mijn jasje vast en trok hij daaraan. Hij werkte mij vervolgens hardhandig op de grond.

Bitmoji rent weg van sporttas — Photo by Constellate | Unsplash

Hart in actie
Mijn maat zag dit voor zijn ogen gebeuren en kon zijn ogen niet geloven. Hij schoot mij te hulp en wist de realityster af te leiden. Alleen probeerde hij nu Olivier op de grond te werken. Gelukkig mislukte dit en had hij alleen zijn polsen vast waardoor het leek alsof ze wilden beginnen met ballroom dansen. Alleen dan heel ver van elkaar vandaan.
Op dat moment ging een raam open van één van die appartementen naast de ingang.
‘Ga ergens anders staan schreeuwen, gek!’ riep de bewoner.
De sporttaseigenaar was net een kleuter in een snoepwinkel op dat moment. Je liet een nieuw snoepje zien en het oude snoepje is niet meer goed genoeg. De sporttaseigenaar liet mijn maat los en begon terug te schreeuwen.
‘Je loopt al een half uur te schreeuwen. Oprotten!’ riep de bewoner terug.

Tijd om te verdwijnen
Terwijl de sporttaseigenaar met zijn rug naar ons toestond, riep ik Olivier. Dit was het perfecte moment om als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Mijn maat bleef staan wat ik op dat moment niet begreep. Later bleek dat hij luisterde naar het gebekvecht van de twee.
Ik riep hem opnieuw en dit keer luisterde hij wel. We liepen weg van het drama dat zich zojuist had afgespeeld. We keken om en we zagen dat het raam dicht ging. De sporttaseigenaar liep dezelfde kant op. We liepen rustig door en zagen hem de tas in zijn auto leggen.
Olivier pakte zijn telefoon en belde de politie. We liepen verder langs een grasveld en besloten even te kijken waar de agressieve realityster nu was.

De aftermath
Hij bleef daar in de buurt!? Hij was achter een mobiele toiletwagen gaan staan. Hij bleef daar een beetje rondlopen zonder doel. Of was hij aan het wachten op een volgend slachtoffer?
Het was ook vreemd dat de buurman riep dat hij al een half uur lang herrie aan het maken was. Wat deed hij dan voordat ik in zijn tas keek? Was de sporttas daar expres neergelegd? En hoelang bleef hij daar nog wachten?
Terwijl we zijn gedrag bestudeerden, kregen we de politie aan de lijn. We vertelden waar we waren en wat er was gebeurd. Het kostte de politievrouw veel tijd om erachter te komen waar we waren. Daarna zijn we alsnog gaan stappen en hebben we de stressvolle situatie van ons afgeschut met onze dancemoves.
Ik had alleen een schram aan mijn elleboog aan over gehouden.

Let’s talk about carnaval

Op Instagram liet ik mijn volgers beslissen wat de volgende blogpost zou zijn. Je kon kiezen uit een review van de film Happy Death Day 2U of hoe mijn carnavalsoutfit/avond was. Hieruit koos 75% voor een post over het laatste. Dus dat is precies waar ik nu over schrijf maar dat was al duidelijk in de titel. Let’s start!

Outfit
Ik vind het leuk om tijdens carnaval uit te pakken met schmink dus dat moest wel een belangrijk onderdeel zijn. Bovendien wil ik niet te veel geld spenderen aan een outfit. Binnen een paar dagen had ik bedacht wat ik wilde worden: Pennywise uit de film IT. Met een tutu als clownskraag, een T-shirt met daarop knopen getekend, witte handschoenen en schmink. Ik was met 20 euro al klaar. Awkward was wel dat een aantal mensen de film IT allang weer vergeten waren. Zij dachten dat ik een doorsnee clown was, jammer. Er was wel meer verandering in carnavalsland. Vorig jaar waren veel gays als vrouwen verkleed. Nu waren er veel DIY-outfits zoals die van mij. Met het minimale aantal van 3 items kun je al de indrukken wekken van duivel, piloot, sporter of matroos. Less is more (money for bier💁).

De avond
Laatst hoorde ik de uitspraak ‘Alles mag toch met carnaval?’. Dat is niet het geval. Grenzen worden verminderd door alcohol maar het ligt aan jezelf hoever je gaat in deze grenzen-limbo. Zo wilde ik mijn jas ophangen in de Regenboog in Eindhoven toen een gemaskerde man van de trap donderde. Een paar seconden later kwam een vrouw met een paarse pruik de trap af. Ze wendde zich tot de man en zei:’Jij dacht dat je mij kon aanranden maar dacht het dus even niet!’ 😱
Later die avond had ik ook ineens een kauwgom aan mijn arm plakken. Lekker dan. Er gebeurde meer ongewenste dingen die avond. Zoals gasten die (lekker direct) vragen of je een trio wil of Daan en zijn hetero huisgenoot.
Daan
Ik stond samen met andere gasten te praten toen we gestoord werden. Iemand wilde zijn huisgenoot aan ons voorstellen. Hij vroeg eerst of we allemaal single en gay waren. Vervolgens stelde hij Daan aan ons voor. Hij wilde graag met iemand zoenen. Ook lekker direct, Daan!
We reageerden eigenlijk niet op deze vraag. Daan en zijn huisgenoot werden wel toegelaten in de groep. Ik praatte even met Daan over wie hij wel zag zitten. Dat was mijn maat Rens dus ik stelde deze jongens aan elkaar voor. First Dates who? Ik checkte of Rens geïnteresseerd was en liet de twee jongens alleen.

Leugens
Ik ging naar buiten waar ik Daans huisgenoot tegenkwam. Hij vertelde dat hij niet helemaal hetero was, wat hij dus eerst wel claimde. Vervolgens vertelde hij dat hij niet de huisgenoot was van Daan. Whut!? Who are you!?
Dit deed mij denken aan een quote van Louise uit Bob’s Burgers.

LouiseBelcher — Bron: Tenor | Bob’s Burgers S3E8

Als klap op de vuurpijl verklapte Huisgenoot had hij met Daan gezoend in ruil voor een biertje. Hij vroeg zich daarom af of hij nu een hoer was. Op dat moment besloot ik hem alleen te laten hem deze vraag. Niets is te gek met carnaval🤪…

Dit is hoe ik bijna in de Afrikaanse gevangenis belandde

Onlangs postte ik een foto op Instagram van mijn Afrika reis uit 2016. Ik reisde samen met zeven vrienden door Zuid-Afrika, Zimbabwe, Botswana en Zambia. We reden in grote 4×4 jeeps, met op het dak inklapbare tenten. Met deze auto’s reden we door de eindeloze landschappen van het zonnige Afrika.
We sliepen op een wildernis camping, waar de olifanten gewoon naast jouw tent lopen. Vrij primitief. Af en toe gunden we onszelf ook luxe, dus zochten we de bewoonde wereld op. We sliepen in lodges met warme zwembaden en aten in restaurants die lokale gerechten serveerden. Super vet dus!

De grensovergang
Maar toen kwamen we aan bij één van de grenzen die wij over moesten. Overal zaten mensen buiten te wachten met verschillende spullen. Het was druk en intimiderend. Je moet jezelf even voorstellen dat jij als enige white boy daar loopt tussen ongeveer 80 zwarte mensen.
Het duurt lang om een grens over te steken. Eerst moet je naar een loket waar alle paspoorten worden bekeken en dien je formulieren in te vullen. Vervolgens moeten deze paspoorten en formulieren weer door iemand anders gecontroleerd en bestempeld worden. Intussen moet je overal voor in de rij staan. Met een beetje ‘geluk’, zien de mensen van de grensovergang een paar witte mensen en die denken meteen dat ze extra geld kunnen vragen. Dan bedenken ze een smoes, zoals dat we een onderdeel miste aan de auto terwijl andere grensovergangen daar niet moeilijk over deden. Toevallig, op die grensovergang hingen overal borden met dat Afrika niet corrupt is. Oh, honey…
The big mistake
Het duurde en het duurde maar. Twee van mijn vrienden waren extra formulieren aan het regelen. Vijf van ons bleven dus over. Vanaf dat moment begonnen we ons allemaal onopgemerkt te verspreiden. Twee vrienden bleven binnen terwijl twee andere vrienden en ik naar buiten gingen.
Intussen stonden daar twee touringcars en was er een baviaan het terrein opgekomen. Iedereen maakte foto’s van de baviaan die wild via de zijspiegel van de touringcar op het dak klom. Samen met een maat pakten wij onze telefoons en besloten dit voorval ook vast te leggen. Big mistake. Huge.
Een bewaker van twee meter met een geweer kwam onze kant op gelopen. Hij had bloeddoorlopen ogen en zijn collega’s keken op een afstandje toe. Dit ging geen gezellig onderonsje worden.
Hij zei dat we onze telefoons moesten inleveren. Ik was dat dus niet van plan. Op mijn telefoon staat ongeveer alles wat ik dagelijks nodig heb. De bewaker voerde de druk op en we leverden onze telefoons in. Ook moesten we meekomen naar een kamertje dat niet aangesloten zat bij het grenskantoor. Op dat moment wisten geen van onze vrienden waar wij waren.
‘That’s what I said, terrorists!’
Het kamertje was een kantoor van 2 meter bij 2 meter. Daarin stond een tafel, een stoel en een dressoir met een kleine tv erop. In deze ruimte stonden mijn twee vrienden en ik plus de bewaker en zijn collega. De bewaker ging voor de uitgang staan en legde onze telefoons op de tafel. Hij wilde vervolgens weten waarom wij foto’s aan het maken waren. Maat, had je die klimmende baviaan niet gezien? Baviaan of niet, hij geloofde ons niet. Hij dacht dat we foto’s maakte om een terroristische aanslag voor te bereiden. Mijn maat zei dan ook: ‘No, we are not terrorists, we’re tourists!’ waarop de corrupte bewaker zei:’That’s what I said, terrorists!’
Het klonk als een onbegonnen zaak. Ik dacht op dit moment dat de bewaker gewoon geld wilde. Dit was vaker voorgekomen tijdens onze trip. Ik wachtte eigenlijk op het moment dat hij een prijs noemde maar ondertussen vloog ook National Geographic’s programma Locked Up Abroad door mijn hoofd. Welke acteur zou mij gaan spelen dan?
Het gesprek leek een eeuwigheid te duren. Onze vrienden moesten nu wel in de gaten hebben gekregen dat wij spoorloos verdwenen waren.

Prison Break
Voordat de bewaker zijn prijs had genoemd, was hij er ineens klaar mee. We mochten van de beste man gaan als we de foto’s verwijderden. Dit deden we braaf om een ‘boete’ te voorkomen.
We vluchtten vervolgens het kamertje uit om onze vrienden buiten tegen te komen. De extra formulieren waren geregeld en we mochten de grens over. Intussen hield de bewapende bewaker ons nog steeds in de gaten. We stapten in de jeeps en reden langs het kleine kamertje om nooit meer terug te keren naar deze gekke grensovergang.